ای روزگار

دفترشعر/ محمد پاشائی

ای روزگار، ای روزگار، از دستِ تو هستم شکار
ما را به خاک انداختی،  باور نداری از قرار
با هرکه رو در رو شدم، در چشمِ او دریای غم
با تو مدارا میکند، شاید شَوی تو شرمسار

 

در این دو روزِ زندگی، ما را اسیری می بَری
می باره غم از هر دَری، اما دریغ از غمگسار
هر سو نظر کردم هَمی، من که ندیدم مَحرمی
بیزارم از بی همدمی، همدم نماها بیشُمار

با صد امید و آرزو، از همه کردم پرس و جو
تا که ببینم رویِ او، جان را کنم بر او نثار
دوختم چشمم را به در، تا که از او آید خبر
پایان بِیابد این سفر، تا سَر رسد این انتظار

گر بختِ من یاری دهد، از یار پیغامی رسد
آشفتگی از دل رَوَد، آنگه فرو ریزد حصار
در آخرِ این ماجرا، بشنو تو پیغامِ مرا
بازنده ای در این قمار، ای روزگار ای روزگار