تنهاترین تنها منم

دفتر اشعار محمد پاشائی

 

تنهاترین تنها منم

آواره از روح و تنم 

افتاده از پایم ولی

چون نور سو سو می زنم 

رنجیده از این همرهان

گم کرده راه آشیان 

بر پیکر مصدوم عشق

هر لحظه می بینم سنان

بی یار در شهری غریب

از هر چه عشقه بی نصیب 

هر شب در این فکرم

که بگریزم از این شهر غریب 

تنهاترین تنها منم

تنها در این برزخ اسیر 

در انتظار معجزه

این شانس را از من مگیر 

عمرم به پایان می رسد

دردم نمایان می شود 

در بستر غمگین مرگ

جسمم چه آسان می رود 

با مرگ این تنهای شب

آن معجزه رخ می دهد 

در غیبت منجی عشق

غربت شکسته می شود